Niezależna Gazeta Obywatelska

Krotochwile o tym, jak to witają się papieże – znalazły dzisiaj swoje spełnienie. Jest ono wcale nie żartobliwe, ale dostojne, godne i święte a przy tym pogodne i bardzo rodzinne. Jadowite lub plugawe słowa naszych bardzo zbłąkanych braci i sióstr, czyniących się lub uczynionych przez kogoś sędziami najwyższego Prawodawcy (choć przecież od wieków Primus iudex a nemine iudicatur¹) okazują się tym, czym są w istocie: pluciem w górę ze wszelkimi tego konsekwencjami. Jakby ci, co wszędzie widzą i potępiają „kremówki” bardzo potrzebowali tych, co oczy mają pełne zbędnych „koronek” czy „pelerynek” – w sam raz nadających się do wyśmiania… Żebrzą tak chyba o modlitwę za siebie, ale to trudne, jadowite żebranie.

A oto dwóch Ojców Kościoła współczesnego. Pełen pokory i niemożliwego do ukrycia cierpienia, utrudzony „Pracownik winnicy Pańskiej” wita „Opiekuna stworzenia” dopiero co przybyłego, a raczej powołanego (Miserando atque eligendo²) „z końca świata”, a już wybiegającego ku temu światu z Chrystusem, Który „jest obecny”³. Obecność Boga Wcielonego z Jego świętym Krzyżem jaśnieje w tej chwili bardzo. Święci Benedykt i Franciszek, choć nigdy się nie spotkali, oddzieleni stuleciami podczas ziemskiej pielgrzymki, teraz w wieczności Pańskiej zgodnie, mądrze i serdecznie adorują Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, Który „jest obecny”, a wobec którego – siamo fratelli⁴ – „jesteśmy braćmi”. Dołączają się roztropny święty Ignacy, pierwszy jezuita, i cichy święty Jan Vianney, Proboszcz z Ars, który ma prawdziwe powody do radości: „Już chciałem wyjść z konfesjonału, aby pomóc rozdawać Komunię świętą, a tu podchodzi staruszka. ‘Babciu, czy chcecie się wyspowiadać?’ – pytam. ‘Trzeba się często spowiadać’ – odpowiada” – wspominał Ojciec Święty przy swej pierwszej publicznej, papieskiej modlitwie „Anioł Pański”. Spotkanie Ojców, którzy są braćmi wobec Tego, który „jest obecny”.

Dzieje się historia. Historia, która się dzieje ma za tło historię dokonaną i docenioną. Ojcowie wchodzą do sacellum, do miejsca świętego. Nad tabernakulum Tego, który „jest obecny” – ikona Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej, tuż na prawo od uchylających się drzwi fresk na całą ścianę, pełen postaci o gestach dramatycznych, bo uwieczniony tam fakt był dramatem a świat stał na krawędzi tragedii. To zamówiona przez Papieża Piusa XI, Achillesa Rattiego, trochę też opolanina, scena „Cudu nad Wisłą”, Bitwy Warszawskiej wytłumaczonej przez ofiarę z młodego życia księdza Ignacego Skorupki. Katecheta jest wyraźnie widoczny w komży – białej na tle mundurów żołnierzy–uczniaków, których podrywa do największej ludzkiej ofiary. Dzisiaj cała ludzkość widziała tę komżę jednego z polskich księży, zamordowanych przez imperium zła – jako podłoże białych sutann Ojców. „Nie brak i w naszych czasach Herodów” – słyszeliśmy podczas inauguracji Franciszkowego pontyfikatu. Pociągani przezeń do umywania nóg także najbardziej wynędzniałym, żebrzemy i my o modlitwę. „Módlcie się za mnie” – ma w Wielkim Tygodniu odwagę powtarzać każdy ksiądz, „jak za Ojcem pacierz”.

Autor: ks. Sebastian Krzyżanowski

http://tg24.sky.it/tg24/mondo/2013/03/23/papa_francesco_benedetto_xvi_ratzinger_bergoglio.html