Niezależna Gazeta Obywatelska

Zaczyna się zwykle od dyskretnego zastępowania tego, co stylowe i eleganckie, choć niekoniecznie markowe i drogie tym, co gorszej jakości, w nienajlepszym guście, co wykonane z pośledniejszych materiałów.

Nawet kobieta przeciętnej urody zyska, strojąc się przed wyjściem w prawdziwe pióra i biżuterię z kamieniami szlachetnymi. Marzenie ściętej głowy, ha! Kogo dzisiaj stać na prawdziwe pióra i prawdzie diamenty. W najlepszym razie można liczyć na coś farbowanego a zamiast diamentów, kryształy Svarovskiego. Taka, nieco tańsza elegancja jest w naszym zasięgu. Niestety, rzadko zdajemy sobie sprawę, że lekko trąci kiczem.

W ten sposób stopniowo, krok po kroku nasze „dobra” stają się coraz mniej luksusowe i trącą kiczem coraz mocniej. To proces długofalowy, trudny, czasem wręcz niemożliwy do wychwycenia.

Podobno generalnie (jak ja nie lubię tego słowa, kojarzy mi się z gubernią i z okupacją :) społeczeństwo z roku na rok ubożeje, więc stać nas na coraz mnie luksusu. Skoro takie są tzw. realia, nie musimy na co dzień stroić się jak pawie, co drugi rok jeździć na urlop do Tunezji a w tych latach kiedy zostajemy w domu, robić remontu kuchni. Nie, nie musimy. Nie stać nas? To żaden wstyd. Tylko nie dajmy sobie wmówić, że welur stanie się aksamitem, jeśli zostanie zafarbowany na wystarczająco krzykliwy kolor. Nie stanie się. O wiele „eleganciej” jest nosić zwyczajne płótno i otaczać się mniej połyskliwymi „dobrami”, wtedy jest szansa, że wszędobylski kicz wejdzie nam może na podwórko, ale nie do głowy.

KICZ

 

Wchodzimy w kicz i on wchodzi w nas,

coraz głębiej

Coraz dalej nam do prawdziwej elegancji

Dyskretnego piękna.

Nie adamaszek, tylko zwykły plusz

Zamiast diamentów – szkiełka

Ten podrobiony świat staje się coraz bardziej nasz

Co z oczu, to i z serca.

 

Już złota coraz mniej

Polerowana blacha w miejscu srebra

Nie ma jedwabiem wykładanych ścian

I kapeluszy z pawim piórkiem nikt już nie pamięta

Wchodzimy coraz głębiej w kicz,

Co z oczu, to i z serca.

 

Maria, 23 III 2010.