Niezależna Gazeta Obywatelska

W czasach mojego dzieciństwa telewizja dopiero stawiała pierwsze kroki. Czarno-białe odbiorniki były luksusem obecnym w nie każdym domu. U mnie moja śp. Mama długo opierała się przed wpuszczeniem „rządowego agenta” i telewizor rodzice kupili, kiedy kończyłem podstawówkę. Niewykluczone, że dzięki temu do końca ósmej klasy przeczytałem właściwie całą klasykę literatury i egzamin do liceum zdałem celująco.

Niemniej oczywiście byłem widzem co głośniejszych seriali, które oglądaliśmy u kolegów, u których telewizor już był. Jednym z takich seriali był amerykański film w odcinkach o niezłomnym, zamaskowanym rycerzu wymierzającym sprawiedliwość w hiszpańskiej Kalifornii – o Zorro. Były lata 60. i wszyscy ganialiśmy z patykami udającymi szpady i każdy chciał być takim szlachetnym i odważnym bohaterem broniącym słabszych i prześladowanych.

Podobne przesłanie płynęło z innych produkcji telewizyjnych i filmowych tamtego czasu (kto pamięta jeszcze „Złamaną strzałę”?).  Nie odbiegały od tego nasze rodzime seriale, które dodatkowo – chociaż były to czasy komuny – pełne były patriotycznego przesłania.  W końcu zapominało się, że J-23, udający Hansa Klossa, to agent sowieckiego wywiadu, a czterej pancerni jadą na sowieckich czołgach zająć Polskę dla Stalina. Z filmu to nie wynikało.

Co by nie powiedzieć o tamtych czasach, komunie, walce ideologicznej – to telewizja i film kształtowały wówczas na wskroś pozytywny obraz bohatera. Honor, dowaga, poświęcenie i wierna miłość zawsze szły z nim pod rękę.

Zapewne również dlatego pokolenie wychowane na tamtych wzorach dokonało rewolucji solidarnościowej w 1980 r.

Dzisiaj bohatera westernu zastąpił „celebryta”. Kto to jest ta celebryta? Ano taka osoba, którą telewizory  i tzw. tabloidy się interesują. A czemu się interesują? A dlatego, że np. raz celebryta wystąpiła w jakimś tańcu z gwiazdami bez majtek,      a innym razem pokazała kawałek biustu. Albo prowadząc jakiś kretyński  program  celebryta wsadził polską flagę w psią kupę, albo pochwalił(a) się, że jest zboczona.

Telewizory i kolorowe gazety mają potem niezliczoną ilość tematów: a to który celebryta z którą celebrytką spędzili ostatnią noc, a to kiedy celebrytka wystąpiła w majtkach, a kiedy bez?

Kiedy już dzielnego szeryfa czy szlachetnego rycerza Zorro zastąpiła celebryta bez majtek, rozpoczęła się licytacja. Kto zrobi większy skandal, kto dalej posunie się w pokazywaniu, że nie ma granic bezwstydu. Że dla zaistnienia w tefauenach należny zrobić wszystko.

Nic dziwnego zatem, że do grona celebrytów dołączyła w końcu „Matka Madzi”– młoda kobieta, która (najprawdopodobniej) zabiła własne dziecko, i która zamiast w więzieniu pojawia się mniej więcej dwa razy na tydzień w telewizyjnych programach dla mas.

Jak się łatwo było spodziewać, młócenie mózgów „Matką Madzi” przyniosło już pierwsze rezultaty – kolejne „matki” pozabijały swoje dzieci. Jakaś uzależniona od hazardu Iwona O. zamordowała 9-letnią córeczkę, jakaś prostytutka zakatowała 4-letniego synka.  No i oczywiście natychmiast zostały kolejnymi kandydatkami na „celebryty”.

Oczywiście wszystkie te „informacje” o patologii czy to w wydaniu „Matki Madzi”, czy w postaci Kuby Powiatowego, są Polakom niezwykle potrzebne, wręcz niezbędne do życia i wszystkie są stale „womitowane” w mediach.

Jaki będzie tego efekt – można się łatwo domyślić. Będziemy mieć kolejny wysyp celebrytów  bombardujących umysły Polaków przykładami kompletnego zdziczenia.

Walczyliśmy z komunistyczną cenzurą, bo chcieliśmy, by do społeczeństwa docierały rzetelne informacje o sytuacji gospodarczej, o zatruciu środowiska , o postępowaniu władz.

W III RP tych rzetelnych informacji dalej nie uświadczysz w  „zaprzyjaźnionych telewizjach”. Za to wolność wypowiedzi uzyskał pajac wkładający narodową flagę w łajno, jacyś dewianci i pozbawieni wstydu osobnicy – „celebryci”.

Jaką „demokrację” zbudują ich naśladowcy? Psie łajno jako fundament społecznego ładu? Doprawdy w obrzydliwych czasach przyszło nam żyć.

Autor: Janusz Sanocki