Niezależna Gazeta Obywatelska

„(…) my nie mówimy o narodzie śląskim, ale o narodowości śląskiej – wyjaśniał Piotr Długosz z komitetu założycielskiego stowarzyszenia” w tekście autorstwa Joanny Pszon pt. „Stowarzyszenie Osób Narodowości Śląskiej zarejestrowane!”, który ukazał się na łamach Gazety Wyborczej z 29.12.2011.

Deklaracja lidera Ślązakowców XXI wieku (nazwa nie jest zastrzeżona, więc zapraszam do korzystania) choć na pozór absurdalna i wzajemnie wykluczająca się, w dalszej części brzmi rozsądnie a wręcz logicznie. Długosz dodaje bowiem – „(…) o ile naród potrzebuje obiektywnych wyznaczników, tak narodowość jest rzeczą zupełnie subiektywną”.  Choć druga część tej definicji  również, moim zdaniem, powinna funkcjonować jedynie w baśniach (w nich aż roi się od wszelakich „ subiektywnych narodowości”) to zgadzam się co do jednego, że naród potrzebuje obiektywnych wyznaczników. Jeśli lider Ślązakowców już na starcie swojej inicjatywy otwarcie i jednoznacznie deklaruje, że swoją i swoich towarzyszy tożsamość opiera na prywatnych odczuciach, wycofując się jednocześnie z megalomańskich pomysłów o własnym narodzie, uznając, i słusznie, że nie ma ku temu obiektywnych wyznaczników, to mamy albo do czynienia z niegroźnym zjawiskiem porównywalnym choć by z miłośnikami gier RPG zrzeszającymi się  w klany nieistniejących w „realu”  ras, albo ze swoistą „zasłoną dymną”.

Pan Długosz w komentarzu do mojego ostatniego artykułu wyraźnie pisze, że po prostu wykorzystał prawodawstwo i jest to oznaką „skuteczności”.  Obawiam się więc, że w tym przypadku mamy do czynienia z „zasłoną dymną” . Pan Długosz i jego towarzysze „ wykorzystali” (w domyśle – oszukali) w biały dzień polski sąd utwierdzając opinię publiczną, że chodzi im jedynie o „subiektywne odczucia”, za którymi stoi już jednak całkiem konkretna intencja wykraczająca daleko poza wszelką subiektywność, dodajmy intencja w gruncie rzeczy całkowicie nieszczera. Tak chętnie wśród Ślązakowców szermowana „narodowość” jest w rzeczywistości jedynie środkiem do osiągnięcia … władzy. Na tym kończą się wszelkie szlachetne intencje amatorów „subiektywnej tożsamości”. Po prostu obserwujemy dziś w Unii Europejskiej koniunkturę na regionalizację i członkowanie państw narodowych a polską awangardą, która wyczuła „zachodni wiat”,a za którym pójdą zapewne sute dotacje, są właśnie śląscy „narodowościowcy”. Gdzie bowiem byli dzielni i szlachetni piewcy odrębności narodowej przed rokiem 1989? Czemu przez ostatnie 20 lat Piotr był Piotrem a po wejściu Polski do Unii Europejskiej stał się nagle Pejterem? Czy czasami nie jest to casus Krolla, w PRLu członka PZPR a po roku 1989 odnalezionym synem narodu niemieckiego? Na potrzeby udowodnienia „narodowościowej” tezy Ślązakowcy zawłaszczają wszystko co narodziło się w górnym dorzeczu Odry, łącznie z imionami, vide „Pejter” (w entolekcie śląskim: Pyjter, Piter) –  w tej pisowni występuje jedynie w języku wilamowskim (według wikisłownika) używanym przez potomków Niemców, Szkotów i Polaków osiadłych na Śląsku Cieszyńskim na początku XIX wieku, których, mimo najszczerszych chęci ,trudno zakwalifikować do rdzennych autochtonów. Podobnie rzecz się ma z całą etnograficzną mozaiką na którą składają się dziesiątki akcentów, gwar i tradycji odrębnych dla niemal każdej wsi czy dzielnicy miejskiej, a które w istocie stanowią prawdziwe dziedzictwo i bogactwo Śląska, którą unifikuje się w jeden, niepodzielny naród z jednym językiem i wodzem.

Autor: Tomasz Greniuch