Niezależna Gazeta Obywatelska

Rada Programowa Telewizji Publicznej odrzuciła uchwałę potępiającą zatrudnienie satanisty Adama Darskiego zwanego Nergalem, jako jurora w nowym show TVP2. Nie będę roztrząsać słuszności tej decyzji, ale jedynie przypomnę fakty obnażające hipokryzję pewnych środowisk.

18 maja 2006 r. Rada Nadzorcza mianowała na członka Zarządu Telewizji Polskiej S.A. Piotra Farfała. Wydarzenie to wywołało burzę w lewicowych mediach, gdyż nowy wiceprezes TVP okazał się być byłym skinheadem, działaczem skrajnie prawicowych organizacji oraz niedoszłym posłem z ramienia Ligi Polskich Rodzin. W wyniku licznych publikacji „Gazety Wyborczej” Farfał podał się do dyspozycji Rady Nadzorczej TVP, która jednak nie ugięła się pod naciskami i pozostawiła go na stanowisku. Dwa lata później burza wybuchła ponownie, gdy 18 grudnia 2008 r. kontrowersyjny wiceprezes został mianowany pełniącym obowiązki prezesa Telewizji Publicznej. W rezultacie wzmożonej nagonki mediów, Piotr Farfał stracił pracę w TVP kilka miesięcy później.

Przypominamy te wydarzenia, gdyż obecnie te same media, które kategorycznie żądały zwolnienia Farfała, bronią decyzji o zatrudnieniu Nergala i nie widzą nic zdrożnego w skrajnie antychrześcijańskie poglądach Darskiego. Tłumaczą, że jego rolą jest jedynie komentowanie popisów wokalnych uczestników programu muzycznego, a nie promowanie jakichkolwiek poglądów.

Jednak w wypadku byłego skinheada ta zasada nie obowiązywała. Nie miał wpływu na to nawet fakt, że pełniąc swoją funkcję nie pojawiał się na wizji w popularnych programach rozrywkowych i gdyby media nie zainteresowały się sprawą, to przeciętny Kowalski nie wiedziałby nawet, że w TVP pracuje jakiś Piotr Farfał. Mimo to media na czele z „Gazetą Wyborczą” nadawały ton nagonce, która miała na celu usunięcie z TVP osoby o „skrajnych poglądach”.

Warto także podkreślić, że Farfał nigdy publicznie nie zabierał głosu na temat swoich prawdziwych poglądów. Natomiast Darski znany jest z rwania na swoich koncertach Biblii, świętej księgi katolików i rzucanie jej strzępów w tłum krzycząc „żryjcie to gówno” (te słowa mówią wiele o poziomie tzw. „artystycznym” – jak chcą niektórzy – ich autora).

Autor: Stanisław Hyrnik