Niezależna Gazeta Obywatelska

Odcinek dedykowany wydarzeniu bez precedensu, który wydarzyło się dawno dawno temu, za górami, za lasami, za blokami z wielkiej płyty… Odcinek poświęcony naszemu serdecznemu koledze Grzesiowi, którego wściekłość zjadła.

W swoim małym zadymionym mieszkanku siedział sobie redaktor naczelny NGO Grzesiu Pieniacz. Jeszcze redaktor naczelny, bo Grzesio nie wie, że za kilka sekund zadzwoni do niego tel. z bardzo przykrą informacją. Grzesio popalał sobie coś w rodzaju ziaren herbaty zmiksowanych z pieprzem, owiniętych w bibułkę. Zawsze tak robi, kiedy chce walczyć na forach internetowych, ścigając swoich przeciwników. I wtem odezwał się zapowiedziany telefon. Spocony z emocji walki w necie, Grzesio odebrał:

–        Haaallo – odebrał enigmatycznie Grzesio.

–        Cześć Grzesiek, Tom Kwiat mówi, Twój wydawca, pamiętasz?

–        Tak Tom, pamiętam. Co się stało?

–        Grzesio, ile ja Ci mówiłem, co masz robić, a czego masz nie robić, a co robisz, gdy nie robisz ? – zapytał dociekliwie Tom.

–        Yyyy, nie rozumiem…

–        No właśnie Grzesio, no nie rozumiesz. My tu w tym wielkim biznesie medialnym potrzebujemy walki, ale i inteligencji. Grzesio sorry.

–        Co sorry? Co, co, co? – chrząkał ze zdziwienia Grześ.

–        No Grzesiu, nie jesteś już naczelnym – twardo powiedział Tom.

–        Jeszcze czego. Z moim nazwiskiem wszędzie znajdę robotę – oznajmił Grześ – i nie myśl sobie Tom, że ja to wam popuszczę.

–        Cześć – pożegnał się, zniesmaczony zachowaniem, człowieka, dla którego tyle dobrego zrobił Tom.

            Tom Kwiat, Grzesia nauczył wszystkiego. Całego fachu, prowadzenia gazety. Może nauczył, to za wiele powiedziane, bo Tom za Grzesia i tak wszystko robił. Grześ tylko siedział za swoim biurkiem pocąc się co nie miara. Stękał przy tym ciągle, że życie go nie pieści, a i jakiś sponsor by się przydał. Teraz został sam jak palec – Taki duży spocony palec.

–        Ja im wszystkim jeszcze pokażę – mówił do siebie popalając coś w rodzaju herbaty.

Postanowił więc Grześ podszywać się pod ludzi na internecie. Raz był Jolą, raz Olą, raz Mariolą. Często też podszywał się pod pseudonim „Stefan” bałamucąc nastolatki odwiedzające stronę w celach edukacyjnych.

Tom Kwiat mało sobie z tego robił, wiedząc, że Grześ jest mało groźny. Tworzył swój projekt wraz z innymi ludzi, którzy takim numerów jak Grześ Pieniacz nie wycinają.

Grześ zaczął pisać wypociny dla innego medium. Życie toczyło się swoim życiem. NGO powiększało swój zasięg. Rozwijało się tak dobrze i tak szybko jak dziecię w łonie matki. O Grzesiu już nikt nie pamięta. Grzesia wszyscy zapomnieli. Szkoda.

Morał historii jest niebanalny. Czasem trzeba odrobinę zrozumienia. Nie wolno nigdy brnąć w zaparte z powodu chorych ambicji. Często się wykracza poza pewien poziom, gdy jest dozwolony i tolerowany. Jednak człowiek musi znać granicę przyzwoitości.

Grześ – będzie nam Ciebie brakować.

Koniec.

Wszystkie postacie i wydarzenia wykorzystane w serii Gdziepole.pl są fikcyjne. Ich ewentualne podobieństwo jest całkowicie przypadkowe.

Autor: Łukasz Żygadło