Niezależna Gazeta Obywatelska

Antracyt mówi o sytuacji, która nie powinna byłą nigdy zaistnieć a której niestety byłam świadkiem. Wracałam do domu późnym wieczorem ze znajomymi i w pewnym momencie stanęłam między grupą czterech rozwścieczonych i podpitych skinów a zaskoczonym i zniesmaczonym mulatem, który nagle wyrósł przede mną jak spod ziemi.

Doszło do ostrej wymiany zdań, w powietrze poleciała salwa najgorszych wyzwisk, ale – jakkolwiek górnolotnie to zabrzmi – udało mi się zapobiec rozlewowi krwi. Nie wiem jak. Całe szczęście, że skończyło się na krzyku.

Nie chcę wyobrażać sobie szczegółowo, co by było, gdyby jednak doszło do starcia. Wolałam opisać to w tekście. Zatytułowałam wiersz jednym z najciemniejszych odcieni czerni i opisałam wdeptywanie w ziemię człowieka, który śmie wyglądać, albo myśleć tak, jak się panom skinom nie podoba. Następnie przyrzekłam solennie znajomym i sobie, już nigdy nie włóczyć się po nocy, nawet w najliczniejszej obstawie. Nie warto narażać na szwank nerwów, ani zdrowia.

ANTRACYT

 

W okienkach piwnicznych kłębi się mrok

Środkiem drogi biegną ciężkie kroki

Nie chcę tak jak ty, nie chcę tak jak ty

Nie chcę tak jak on

Nie chcę tak samo skończyć.

 

 

Sfora psów opadła z wszystkich stron

Czego wy nie dopatrzyliście, one dokończą

Krwią i resztkami kości umazana wasza broń

Broń najskuteczniejsza, bo najprostsza.

 

 

Słowa skargi wchłonie gęstniejąca noc

Krew, być może też poschodzi ludziom z drogi,

Lecz jeśli świat ma sens, to nie zazdroszczę wam

Nikt nie nazwie wyroku, prześladowaniem za poglądy

Nie chcę tak jak ty, nie chcę tak jak ty, nie chcę tak jak on

Nie chcę tak samo skończyć.

Maria